Over het feit dat Afrikaanse landen de minste resultaten boeken op het wereldspel is voor iedereen duidelijk. Afrikanen hebben het meeste honger, ze bevinden zich een economische en politieke chaos en hebben een grijze toekomstperspectief. Wat is er precies aan de hand met dit continent en haar mensen?
Het antwoord op die vraag is simpel, Afrika bestaat niet. Wie dat goed aangeeft is de Nederlandse van congolese afkomst, publicist en consultant Alphonse Muambi. In zijn Artikel in Trouw van April vorig jaar schrijft hij het volgende erover:
"Wij consumeren al decennia lang het gedachtengoed van het Westen en eten rijst uit China. Uit nostalgie blijven wij ons Afrikanen
noemen. Er zit niks Afrikaans meer in de Afrikaan."
Deze citaat geeft precies de kern van van het Afrika-vraagstuk aan. Om bij het woord gedachtegoed te beginnen, Afrikaanse landen proberen bijvoorbeeld denkbeelden uit het westen aan te nemen. Denk hier aan begrippen als democratie, vrijmarkt en christendom. Begrijp mij niet verkeerd, er is niets mis met deze denkbeelden, maar de wijze waarop men ermee omgaat kan buitengewoon problematisch zijn.
Dezelfde auteur doet dat bijvoorbeeld in zijn goed geprezen boekje getiteld 'Democratie Kun je niet eten'. Hierin doet hij verslag in zijn positie als waarnemer namens Nederland voor de verkiezingen van zes jaar gelden in Congo-Kinshasa.
Muambi staat bekend als een prominente afrikaanse en revolutionaire denker, die het functioneren van democratie in Afrika bekritiseert. Met buitengewoon goede argumenten, en als je hem naar een alternatieven vraagt heeft hij altijd een antwoord.
Kortom, Afrika consumeert het gedachtegoed uit het westen.
Om bij de 'rijst uit China' te komen. Dit geeft ook de kern van het probleem. Afrikanse landen hebben zich afhankelijk gemaakt van de wereld. Ze produceren niets of minder maar consumeren veel. Wie economische modellen kent weet dat dit buitengewon slecht is. Een land zonder export bestaat niet. Er is geen innovatie, geen zelfstandige wetenschappelijke en economische ontwikkelingen, en dus geen eigen productie en lebel.
Het komt op neer dat sinds het westen in aanraking kwam het Afrika de belangirjkste ontwikkelingen op het Afirkaanse continent zijn achteruit gegaan. Je hoeft geen historicus te zijn om dit te weten, want de geschiedenis is glashelder. En sinds de wonden en de psychologische trauma die de Afrikaan werd aangebracht, is het sindsdien nooit meer gelukt om op eigen been te staan, door bijvoorbeeld een eigen gedachte, methodiek, voedselproductie en regeringsvorm te ontwikkelen. De Afrikaanse man moest net als een kleinkind luisteren naar zijn docent uit het Westen en het Oosten.
En daar ligt juist de verdoemenis van Afrika. Afrika is een mythe van alles wat niet bestaat. Er zijn Afrikanen, ze hebben een donkerhuidskleur en zijn verbonden met bepaalde sterotype als het om hun eigenschappen gaat. Het wordt gezegd dat ze heel goed muziek kunnen maken, en dat ze altijd zorgeloos zijn. Maar deze stereotypen kunnen niet het feit ontkennen dat het Afrikaanse continent een imago heeft ontvangen van alles wat slecht is.
Vele Afrikanen zullen die stelling ontkennen. Velen zullen dit te ver gezocht vinden. maar het gaat hier om een bewustwording. Zolang iedereen deze realiteit ontkent kunnen we nog steeds van een Afrikaanse verdoemenis spreken. Want een mens ben je pas je de ware jou weet te vinden. De ware Afrika is eeuwenlang, sinds de komst van ontdekkingsreiziger dood verklaart. Afrika is geen continent van technologie,christendom, wetenschap en diplomatie. Afrika is een continent van de mysterie die we nooit gekend hebben. Die mysterie is geen verdoemenis, misschien verlichting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten