Het Slachtoffer Van Het Lot

Opmerking:
"Hier volgt een korte verhaal dat ik voor de schrijfwedstrijd van WriteNow heb geschreven, een talentenjacht voor jong schrijvend Nederland en België. Ik heb er geen prijs mee gewonnen omdat er veel taalfouten in staan. Ik kreeg wel een eervolle vermelding voor dit verhaal. Lees en ik ben benieuwd naar uw eerlijke reactie ( vind ik altijd leuk!)" Kiza Magendane



HET SLACHTOFFER VAN HET LOT
Mij ging het er niet om wat er over een paar uur in die nacht zou gebeuren. Terwijl ik zat, mijn hoofd gebogen, rook ik haar voortreffelijke geur waar ik jaloers op werd, en, in plaats van mezelf afvragen hoe het mij zou lukken om vanacht haar Chanel-femme-geur verder naast mij in mijn bed te ruiken, begon ik de domme conclusie te trekken dat zij het meisje van mijn dromen was en dat ik verliefd op haar wilde worden. De stilte heerste, zwijgend hield mijn hoofd gebogen

Ik heb een hekel aan mensen die anderen in de trein storen, om eerlijk te zijn. Omdat ik het altijd fijn vind om eerlijk te zijn, voelde ik de verplichting mijn mond te durven openen, haar recht in haar hogen kijken en het volgende zeggen: 'Naar mijn observatie zie je er best lekker uit'.
Maar dat zei ik niet, onbewust net als een dichter die door middel van een bepaald woord het hele gedicht afmaakt, zei ik per ongeluk:
‘Ik heb een vreemd gevoel, omdat je tegenover mij zit’
‘Oké...’ reageerde zij.
Aan de hand van hoe ze mij op het moment aankeek was er uit haar handelingen af te leiden dat zij het volgende wilde zeggen: 'Jouw mening over mij heb ik niet nodig, maar als je durft mag je gewoon 'hallo' tegen mij zeggen hoor.'
Ik ben gespecialiseerd in het herkennen van de lichaamstaal sinds ik als een zevenjarige jongen met mijn vader naar de markt ging. Zijn psychologische observaties heb ik overgenomen. Op de markt observeerden we van alles: blinden, gekken, weduwen, handelaren, ouderen, dieven enzovoort, en aan de hand van hun bewegingen, moest ik mijn vader vertellen over wat ik dacht dat die gestoorde voorbijgangers in de Congolese hoofdstad bezielden

'Ik durf geen hallo tegen een meisje als jou te zeggen'.
‘Oh ja?,’ reageerde zij.
Dit keer klonk ze geïnteresseerd en lief.
'Als je het wilt mag je gewoon hallo tegen mij zeggen. Ik bijt toch niet joh.'
Ze glimlachte en ik merkte dat zij mijn tweede zin als compliment opvatte. Toch wist ik natuurlijk dat zij niet beet. Ik ben niet achterlijk. Een achterlijk persoon kan geen datingmaster worden.
Dating master, dat is mijn beroep en daar kan ik urenlang over praten, want ik ben het niet zomaar geworden.
Door persoonlijke begeleiding help ik mensen in nood – verlegen mannen- de vrouw van hun dromen te scoren. Dat is de kwaliteiten die ik als datingmaster in huis heb.
Ik ben de master en ik ben bij geen enkele vrouw ooit verlgen geweest. Maar deze jongedame had iets magisch waardoor mijn mannelijkheid verzwakte werd in een jochie dat geen improveserende woorden had om het gesprek voort te zetten

Maar voordat ik veel aandacht besteed aan mijn boeiende leven als dating master, lijkt het mij verstandig om eerst bekend te maken wat voor man ik werkelijke ben.
Het kan zo maar zijn dat ik het charmeur-karakter van mijn vader heb geërfd. Ik las ooit in de krant dat kinderen bepaalde eigenschappen van hun ouders erven, en daar blijft het wat mij betreft bij. Want ik kan en zal nooit de man zijn die mijn vader ooit geweest is. Ik zal makkelijk met een vrouw praten, ik zal haar makkelijk het gevoel geven dat zij het beste bestaan is, en daar was mijn vader heel goed in, misschien zelfs te goed. Te goed dat hij zijn kwaliteiten als vrouwenversierder naar mijn mening misbruikte. Ik betoog altijd dat ik niet wil worden zoals hij, omdat ik eenmaal niet de wens heb om later meer dan 20 kinderen bij negen verschillende vrouwen te hebben. Zoals algemeen bekend, geeft het hebben van veel vrouwen en kinderen de meeste Afrikaanse mannen veel aanzien. Ten eerste omdat je veel geld moet hebben om al deze vrouwen aan te kunnen trekken, om hun kinderen op te voeden en hen allen een huis verstreken. Over al die voorwaarden zal jij mij nooit horen klagen. Mijn vader was een man genoeg die in staat was om elk van zijn vrouwen onderdak te bieden en voor zijn kinderen te zorgen. Hij was een man tegen wie men opkeek. Het ontzag voor hem voelde je wanneer hij door de straten van Kinshasa liep om zijn honderden winkels te controleren, of wanneer hij naar het platteland ging om zijn honderden hectare landbouwgrond te inspecteren. De man die tientallen huizen bezat, tientallen minnaressen en 21 kinderen had. Ik kende mijn vader in de periode dat hij bijna 60 jaar oud was. Mijn oudste broer was toen al 34 jaar oud.
Van mijn zevende tot mijn twaalfde levensjaar liep ik elke maandag en vrijdag met mijn vader de markt op. Ik heb nooit begrepen waarom die gekke man zoveel aandacht aan mij gaf. Hij heeft duizenden wijze zinnen gesprokken in al die jaren dat ik zijn psychologische en meesterlijke karakter overnam en ik moet toegeven dat ik mijn vader de beste man ter wereld vond. Op de markt kocht mijn vader het koude water voor mij, hij verschafte snoepjes voor me, we aten samen de nostalgische Congolese mango’s en luisterden naar de Congolese kous-kous. Later realiseerde ik dat deze man om mij gaf.
Hij wilde mij de liefde geven die hij aan zijn 20 andere kinderen niet kon geven, en hij probeerde tijd voor zijn jongste kind te maken om die andere jaren in te halen.
Ik weet nu ook dat ik het erfrecht van zijn bezittingen had. Ik zou bepalen wie wat kreeg. Elk van mijn broers zou dat respecteren en accepteren. Maar voordat dit zou gebeuren vond er op mijn 13de verjaardag (de nacht van 24 op 25 december 1997) een belangrijker gebeurtenis plaats. Deze had te makken met de heersende jaloerse cultuur in ontwikkelingslanden waarbij mensen slachtoffer worden van hun bezittingen waarvoor ze hard hebben gewerkt. Over die datum spreek ik nooit. Wat er toen gebeurde heeft er toe geleid dat ik de man ben die ik nu ben, en dat ik mij bevind in het land waar ik mij nu bevind. Het was geen plezierige nacht, maar ik moet erbij zeggen dat ik trots ben op wie ik nu ben en niet treurig door het geschiedenisboek van mij leven zit te bladeren om voorstellingen te maken over hoe dingen zouden zijn als 24 december 1997 anders was verlopen.

De man die ik nu ben, zal van één vrouw houden. Hij zal haar behandelen als de snaren en de toetsen van de muziek. Hij zal haar beschermen. Haar het gevoel geven dat zij in een mysterieuze wereld leeft waar liefde steeds verassende dingen oplevert. Mijn liefde zal onbeschrijflijk zijn, ik zal onophoudelijk om die vrouw geven. Ik ben de man die een vrouw als mijn kostbaarste bezig zal behandelen. De man die ik nu ben zal slechts van één vrouw houden net zoals hoe een dichter langzaam zijn woordkeuze bepaalt, om het gedicht zo perfect mogelijke te schrijven, door de juiste betekenis op de juiste plaats en met een rijm te laten eindigen. Zij zal door mij behandeld worden op de wijze waarop een songwriter of een componist de perfecte melodieën schrijft, om het diepste gevoel van binnen te vervullen. Ik ben het, de man die in een duurzame toekomst in die vrouw zou willen investeren om uiteindelijk met haar de gouden wijsheid van de ouderdom te ontdekken. Dat is hoe ik om één vrouw zal geven, iets wat mijn vader nooit lukte.
De winter van 2009, Ik ben geen 12 meer maar 24. Ik ben twee keer zo oud als 24 december 1997. Het is vrijdag 24 december 2009, 18.00 uur. Ik zit in de trein van Amsterdam naar Groningen waar ik geschiedenis studeer. Over zes uur ben ik jarig. Over zes uur word ik geen 13, maar 25 jaar oud. Over zes uur zit ik in mijn eenzame zolderkamer, waar geen rijke vader aanwezig is, maar alleen boeken en cd’s die over alles en niets gaan. Als ik thuis ben doe ik de koelkast open, pak ik mijn lekkere koude Heineken bier, en drink ik veel, etend tot het 24.00 uur wordt. Zo breng ik mijn verjaardag door. Sinds ongeveer vijf jaar drink ik op de nacht van 24 naar 25 december een half krat Heineken, terwijl ik van het zelf geroosterde of -gebakken vlees smul. Dat is de trend, ik eet veel vlees op deze historische dagen geniet van het heerlijke Nederlands Pilsener. Dat beschouw ik als een heilige traditie.
Ik ben in mijn leven betrokken mensen tegengekomen, maar niemand van hen is er in geslaagd mij de 24-december-traditie af te leren. Elke keer dat zij mijn traditie bekritiseerden, kregen zij onverklaarbare reacties van mijn kant. Wanneer iemand iets over mijn vreemde gedrag op 24 december vroeg, kon ik alleen maar boos en tegelijkertijd zielig kijken.

Ik heb de afgelopen vijf jaar de ultieme manier gevonden om mijn kerstavond door te brengen en ben nog nooit bereid geweest mijn ritueel op te geven door iemands advies of betrokkenheid. Ik heb genoeg vrienden, ook zijn ze er ook niet in geslaagd.
Er zijn echter uitzonderingen. Ik was voor mij vader een uitzonderlijk kind ten opzichte van mijn twintig broers, net als Jozef onder Jacobs kinderen. In de hele familie ben ik de enige die in Nederland woont. Jozef was de enig van zijn familie die naar Egypte ging. Ik verwijs naar het verhaal van Jozef omdat ik de Bijbel heb leren kennen kort na het voorval op 24 december. Ik heb duizenden mooie verhalen in de Bijbel gelezen, onder wie die van Jozef. Jozef was een jongeman met veel broers. Wel gold hij als een uitzondering. Voor mij geldt hij als een voorbeeld of een held. Hij is mijn inspiratiebron geweest, ook toen ik zonder familie naar Nederland kwam. Ik bevond me alleen in een ingewikkeld land, waar ik de taal moest leren en de cultuur overnemen.

De tijd gaat en verdwijnt als deze trein waar ik in zit, die op dit moment allerlei groene landschappen achter zich laat. De tijd is niet terug te halen. Een half uur is voorbij en we zitten niet meer in Amsterdam maar we bereiken bijna het mooie Amersfoort. Nog steeds zit tegenover mij dit meisje, van wie ik nauwelijks details kan geven omdat ik in twaalf jaar tijd nooit zo iets moois ben tegen gekomen. Haar bruine ogen geven een bepaalde diamantenstralingen waar niemand op zat te wachten, maar toch nodig. Haar bruine haar weerkaatst het onbeschrijfelijke licht uit de hemel. Over haar voortreffelijke geur wil ik niets meer over zeggen, want ik verlang alleen maar naar meer, meer en meer als het om haar gaat. Ze is modieus gekleed. Haar jas komt niet uit de H&M, en ik kan duidelijk zien dat haar Uggs tot nieuwe de collecties behoren. Om dit meisje, omdat het om haar gaat, voel ik de verplichting om bereid te zijn. Bereid uitzonderingen te maken, en accepteren dat ik wellicht volgende jaar mijn kerstavond anders moet doorbrengen en misschien mijn zelfs 24december-tradtie op zal geven

Het kan zomaar gebeuren dat iemands leven plotseling verandert. Dingen overkomen je en je bent eenmaal het slachtoffer van het lot. Nooit heb ik kunnen bedenken, maar het overkwam mij om over mijn verborgen geschiedenis te praten. Net als een kind dat getroost wordt door zijn moeder, werd ik in haar armen omhelsd. Ze veegde zorgzaam mijn tranen weg terwijl ik voor het eerste in twaalf jaar over de dood van mijn vader sprak.
Dit gebeurde één jaar en zes uur later nadat ik haar in de trein van Amsterdam naar Groningen had ontmoet. Dit gebeurde 13 jaar later na het 24december-geburen. Ze kuste en vertelde me dat ze oud met mij wil worden. Ik huil van blijdschap, en voor de vijfde keer veegde zij zorgzaam mijn tranen. Deze kerstavond met haar in Parijs heeft mij een nieuwe heilige traditie gegeven.
De volgende dag word Ik naast haar wakker, en ik zweer het, met haar word ik oud. Ik ben een slachtoffer.