Gisteren lachte ik voordat je mijn hoop en droom wegpakte.
Hoop als onderdeel van mijn geluk, mijn houvast.
Naïef was ik niet, ik wist dat mijn hoop niet vanzelfsprekend was, maar ik mocht nog dromen. Dromen als onderdeel van mijn geluk, mijn houvast.
Uitgerekend jij, jij die de kans kreeg om een stukje van mijn hart te zien. Jij die goed wist dat ik alleen nog voor hoop leefde. Hoe kon je dan mijn hoop stelen? Hoe kon je dan mijn droom wegpakken.
Dit is een brief naar de hemel. God die goed hoort zal jouw zegenen en mij verder vervloeken. Verdien ik geen droom, geen hoop en geen houvast?
Ik wens je geluk op je padden, neem mijn droom en breng het nooit meer terug. God houdt van jou zoals je bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten