Wie mag in Nederland blijven?

Ik denk dat het fijn is om in mijn positie als vluchtelling een mening te geven over een actuele thema in de Nederlandse samenleving die over 'vluchtellingen' gaat. In iedere geval, vluchtellingen die in staat zijn om net zo'n lange zin te maken zoals deze. Nee graapje, er is de afgelopen dagen regelmatige naar mijn mening gevraagd over de zaak-Mauro. men tegen mij zegt: 'Je bent geworteld in de Nederlandse samenleving, hoe groot is de kans dat je ook weggestuurd wordt?'

Het is een lelijke discussie. Politici huilen, de buren demonstreren in Den Haag, sommige mensen vloeken de ministe en verklaren hem tot hypocriet en onmenselijk. Mauro is in een geschiedenisboek komen te staan, zijn onschuldige blik roept vragen op. De jongeman is een slachtoffer van een soepele politieke beleid en van een waantoestand tussen Afrika en het Westen.

Wat is precies het verhaal? Het gaat dus hier om een jongen die op haar 9de alleen naar Nederland is gekomen. 9 jaar later moet hij weggestuurd worden naar zijn geboorteland. Met argumenten: 'Je bent geen vluchtelling, je loopt geen gevaar, je bent in een gezonde verstand en lichaam en je bent niet zielig'

Mijn probleem met deze discussie richt zich naar 3 doelgropen.

- Mensen die denken dat Mauro zonder Nederland niet kan overleven. Alsof in Nederland wonen de enige manier is om een vitaal leven te leiden, om success te boeken en alsof terug naar Afrika gaan een ramp zou betekenen. Mensen die beweren dat het leven in Afrika zo onnderontwikkeld is en dat het onmogelijk is voor iemand die aan de welvaart van het Westen gewend is daar te overleven.

- Mensen die Mauro als een gelukzoeker bestempelen. Nederland moet in mijn ogen trots op Mauro zijn.
Zo'n jongen die een voorbeeld mag zijn voor velen, door zijn prestaties en betrokkenheid. Hij is Nederlander geworden, 100 procent van hart en nieren.
- Mensen die onbedacht al hun oordeel vormen zonder enig kennis van zaken te nemen.

De discussie is daarmee niet afgelopen. Mijn ergenissen is ook dat deze discussie zich is komen te beperken tot de vraag: Moet Mauro hier in Nederland blijven wonen?
Op die vraag geeft 32 van de Nederlandse bevolking een bevestigende antwoordl.
Hier ziet echter het ware antwoord:
Het volkt heeft geen macht. Door de verdeling van de macht is de uitvoerende macht en de rechtelijke macht komen te beslissen dat Mauro geen plek in Nederland verdient. Sommige vinden dat terecht, met argumenten zoals: Ook anderen hebben moeten terug keren, dat is de wet, en het zou onrecht zijn als wij jou wel die kans belonen.

Ik ben de discussie zat. In mijn gebed vraag ik God Mauro het beste te geven.

Het mag lullig klinken, Maar het is niet alleen in Nederland waar leven mogelijk is. Die arrogantie om te zeggen dat als Mauro hier niet kan blijven zijn leven verwoest zou worden roept alles behalve fijne gevoelens.

Ik ben geen rechter, geen politicus en ook geen Nederlander. Ik ben een vluchtelling, daar heb ik niet voor gekozen. Mijn mening telt niet in deze discussie, maar Ik mag hopen dat er antwoord op deze vraag te vinden is:
Wie mag in Nederland wonen en blijven wonen? Wie niet? Wat bepaalt dat?
Wie mag in de wereld wonen?

De tijd staat stil

Het gaat als volgt:
Een spannende droom eindigt, automatisch wordt je lichaam aangepast aan het geluid van de wekker. Het is zondag om half 8, de meerderheid slaapt omdat men gisteren is uitgeweest, ergens in Groningen of zo.

De dag kan beginnen. De kachel aan voor de warmte, CNN aan voor het nieuws, scheren omdat j netjes moet uitzien, crème op je gezicht omdat je een metroman bent. Schoenen poetsen, tanden poetsen, pantalon en colbert dragen, boterham eten, koffie drinken, het treinkaartje afdrukken, het boek in je handtas plaatsen, oordopjes in je ogen doen om van de tijdloze muziek te genieten en vervolgens je weg klaar maken richting het avontuur van de dag.

Het is een reis die vanuit de zogenaamde ‘the middle of no where’ begint. Ik wandel de straten van Assen, het is inmiddels kwart over 8. Geen enkele vorm van bewegingen, geen auto’s, geen lopende figuren, geen jonkies. Er leeft letterlijk niets, behalve stralende lichten en gebouwen die als monumenten rondhangen om al duidelijk aan te geven dat het leven al ingewikkeld genoeg is. Ik durf mezelf niet af te vragen wat al die mensen nog binnen doen, ik volg het pad en over drie kwartier zit ik in de trein.

De weilanden verdwijnen, de stilte domineert, kloffies worden gedronken en ik volg enkele ontwikkelingen via mij BBCnews-ipad-App. Na een halfuur zit ik weer in het dikke boek, het leest zo heerlijk en zonder te beseffen heb ik de bestemming bereikt. Ik zit nu in de Randstad. Om precies te zijn, ik bevind me in de politieke hoofdstad van Nederland. Nu zie ik mensen in pakken, haastende moeders, ongeschoren vaders en brakke jongedames. Het boeit me niet eens, I came for my own issues, en ik koom de Haagse Hogeschool binnen.

Bij de dag van de VN hou ik praatjes met mensen die van praatjes houden. Ik leer vooral dingen. Ik luister. Ik ontdek. Bakjes koffie, bakjes koffie. Praatjes, praatjes. De inhoud is voor het buitenpubliek niet zo belangrijk, maar het is duidelijk dat deze een productieve dag was voor iedereen die enig inzicht wilde krijgen over hoe de VN zijn werk doet. Je leert mensen kennen, je neemt afscheid en je gaat richting huis.

Onderweg gebeuren allerlei avonturen. Maar tot je de volgende dag om kwart over een in je bed ligt, dan kan je concluderen dat dit pas het begin van het echte verhaal is. De tijd staat stil.

Van de toekomst leren

Of hij een griezellige, leuke, gevaarlijke, monsertelijke, vrolijke, goede of slechte man was, Khadaffi hield zijn land en van zijn volk.

Als je even verstandig nadenkt, dan zul je begrijpen dat we ons in een buitengewoon ingewikkeld spel bevinden. De regels zijn vaag, de verliezers verliezen keihard and de winnaars winnen nooit.

Het laatste bewijst zich met de gebeurtenissen rondom de Arabaische Lente. Wie die terminologie bedacht heeft moet wel een wijze man zijn geweest, maar ik denk dat wij in de toekomst ons nog zullen moeten afvragen of er wel sprake van een lente was. De Arabische wereld wankelt en de toekomst ziet er behoorlijk grijs uit. Wat gaat er werkelijk gebeuren?

De toenmalige leiders van landen als Egypte en Libia kunnen nu het politieke bestel vergeten. Er is nu een nieuwe geluid aan de macht, mensen die er van overtuigd zijn dat zij de macht in handen hebben. Wat die mensen echter vergeten, is dat er nooit eind aan macht is. Je kunt zoveel macht hebben, maar als mens, en de geschiedenis heeft het telkens weer bewezen, ben je nooit tevreden met macht. Macht verleidt, macht vermoord, macht misbruikt, en dat zien we nu in de Arabische revoluties.

Toen Meneer Khadaffi vorige jaar nog op camping in Italie zat, had niemand bedacht dat hij vandaag de macht aan de nieuwe verliezers of winnaars zou verlaten. Blijkbaar kunnen we eerder van de toekomst leren dan vanuit het verleden.

In de toekomst zullen mensen zeggen: 'Onder Khadaffi was Libia de enige land op het Afrikaanse continent waar net als in West-Euroa zoeits als 'uitkering' bestond'.
Of hij een griezellige, leuke, gevaarlijke, monsertelijke, vrolijk, goede of slechte man was, Khadaffi hield zijn land en van zijn volk. Toekomstige historici zullen dat feit ook moeten benoemen en erkennen.

A congoleese Woman

I see her pain. They raped her. 
 They killed her man and burned her house. 
The congoleese woman cries, the world is watching and no body talks.
Is her life less valuable than Steve Jobs? 
Is my iPhone better than her security? 
Justice Will speak, just wait for that moment.  

GOOD NOGHT BABY!

Ik Voelde mij goed in die Pak, Zonder spijt

Ik heb ooit meegedaan aan de moderniteit. Dat is alles wat onder de nieuwe computer- twitter en tv-generatie valt. De benaming van de periode is niet zo zeer belangrijk, maar meer de manier waarop mensen daarin leven. Ik maak sinds ik in Europa woon onderdeel van. Ik ben geen nieuweling bij nieuwe gadgets, ik heb al een google+-account en ik kijk wel eens de Amerikaanse serie ‘How I Met Your Mother’ via mijn laptop.

‘How I Met Your Mother’ is in wat je in woord met meerder lettergrepen ‘le-gen-da-risch’ noemt. De serie draait om een vader die aan zijn kinderen ‘het verhaal vertelt’. Het verhaal hoe hij hun moeder heeft ontmoet. Om daarachter te komen word ik als luisteraar meegenomen in het liefdesleven van Ted. Hij, met zijn beste vrienden ( Burny, Marshal&Lilly en Robin) hebben een prettig leventje in New York City. Ze zitten bijna elke avond in het bar (café), op hun vaste plaats waar ze regelmatige de zin des levens bespreken.

Nou een personage uit de serie wilde ik mij graag identificeren, althans, zo voelde het het afgelopen weekend. Burney how HIMYM(How I Met Your Mother) is de man die nooit zonder pak loopt. Als hij dat niet doet, voelt hij zich een beetje raar. Een tegenstelling dat tussen hem en mij bestaat is dat hij weliswaar ( geen vrouwen kan versieren) terwijl dat het hem lukt om op elke avond een vrouw naar zijn huis te nemen. Ik kan wel versieren, maar ik neem geen vrouwen naar mijn huis.

Verder met de vergelijkingen tussen Burney en Ik. Hij is een levensgenieter die graag in een pak loopt. ‘Suit up’ is de term. Dat maakt je anders dan mensen in een spijkerbroek, het geeft je een goed gevoel en je voel je bevrijd van de ‘dorsnee’ in een pak. Precies, dat gevoel had ik ook het afgelopen weekend. Ik liep de stad in ’s avonds, zat eventjes met kameraden gezellig te doen, en ik kon de blikken van de dronkenlappen om me heen voelen. Ik ‘suited up’ tot laat in de nacht. Mijn wandeling van verzekerd van een onderscheidende uitstraling. Ik voelde mij goed in die pak, en ik zal nooit er spijt van hebben om dat elke dag te doen.