Gewone vrienden

Als de zon op een koude winterdag, mij een hoopvolle houding doet nemen
slag ik erin, ook aan jou te denken.
Mijn lot is bepaald, voordat ik nog maar kon bedenken dat jij ook bestaat. Toch ben je daar, gewoonlijk zit je op mij te wachten zonder dat je het weet.

Witte wijn, goede muziek en mooie films. Deze dingen had ik met je willen doen. Elke zondag zou ik bij je op de bank liggen, en dan zouden we de week achter ons laten. Onze hoop zou gericht zijn op de toekomst. Omdat jij en ik verrassende zaken zullen tegen komen.

Helaas mis ik je. Terwijl ik mijn favoriete televisie programma aan het kijken ben, worden mijn gedachten naar jou toe gericht. Het is gek, maar ik ben wel gek op je. Dan ben ik stom, als een saaie mens die niets beters te doen heeft. Dan blijkt dat het bestaan van een meisje elders mijn aandacht kan trekken. Terwijl ik zaken te doen heb, kranten en boeken te lezen heb en telefoonnummers te bellen heb. Ik heb werkelijk de hele wereld voor mij open, vol mogelijkheden. Alleen jou niet.

Moet ik de wereld nog vertellen hoe fantastisch ik het met jou heb? Moet ik ze nog vertellen dat elke keer dat ik je zie mijn wereld kleiner wordt? Moet ik iedereen nog verduidelijken dat jij de beste van allen bent? Moet ik nog een gedicht over jou schrijven? Moet ik ook melden dat wij gewone vrienden zijn. Blijkbaar, maar ik mis je.